بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است. اولین علائم مشکلات حرکتی است. حرکات عضلانی صاف و هماهنگ بدن توسط ماده ای در مغز به نام دوپامین امکان پذیر می شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام “جسم سیاه” تولید می شود.
در پارکینسون ، سلولهای جسم سیاه شروع به مردن می کنند. وقتی این اتفاق می افتد ، سطح دوپامین کاهش می یابد. وقتی ۶۰ تا ۸۰ درصد کاهش یافتند ، علائم پارکینسون ظاهر می شود.
در حال حاضر هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد ، بیماری که مزمن است و با گذشت زمان بدتر می شود. سالانه بیش از ۵۰،۰۰۰ مورد جدید در ایالات متحده گزارش می شود. اما حتی ممکن است موارد بیشتری وجود داشته باشد ، زیرا پارکینسون اغلب به درستی تشخیص داده نمی شود. گزارش شده است که در آمریکا عوارض پارکینسون چهاردهمین علت اصلی مرگ است.
علائم بیماری پارکینسون
برخی از علائم اولیه پارکینسون می تواند چندین سال قبل از مشکلات حرکتی ظاهر شود. این علائم اولیه عبارتند از:
- کاهش توانایی بویایی (آنوسمی)
- یبوست
- دست خط کوچک و تنگ
- صدا تغییر می کند
- حالت خمیده
چهار مشکل عمده حرکتی دیده شده عبارتند از:
- لرزش (لرزش که در حالت استراحت رخ می دهد)
- حرکات کند
- سفتی بازوها ، پاها و تنه
- مشکلات با تعادل و تمایل به سقوط
علائم ثانویه عبارتند از:
- حالت خالی صورت
- تمایل به گیر افتادن هنگام راه رفتن
- حالت گفتاری خفه و کم حجم
- پلک زدن و بلع کاهش می یابد
- تمایل به عقب افتادن
- نوسان بازو هنگام راه رفتن کاهش می یابد
علائم شدیدتر دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- پوسته پوسته ای سفید یا زرد روی قسمت های چرب پوست ، معروف به درماتیت سبورئیک
- افزایش خطر ابتلا به ملانوم ، نوع جدی سرطان پوست
- اختلالات خواب شامل خوابهای واضح ، صحبت کردن ، و حرکت در هنگام خواب
- افسردگی
- اضطراب
- توهم
- روان پریشی
- مشکلات توجه و حافظه
- دشواری روابط بینایی و مکانی
علائم اولیه بیماری پارکینسون ممکن است شناخته نشده باشد. بدن شما ممکن است سالها قبل از شروع مشکلات حرکتی با این علائم هشدار دهنده ، سعی کند شما را از اختلال حرکتی آگاه کند.
دلایل بیماری پارکینسون
علت دقیق پارکینسون ناشناخته است. ممکن است هر دو مولفه ژنتیکی و محیطی داشته باشد. برخی دانشمندان تصور می کنند که ویروس ها می توانند پارکینسون را نیز تحریک کنند. سطوح پایین دوپامین و نوراپی نفرین ، ماده ای که دوپامین را تنظیم می کند ، با پارکینسون در ارتباط هستند. پروتئین های غیرعادی به نام بدن Lewy نیز در مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت شده است. دانشمندان نمی دانند ، در صورت وجود ، اجسام لوی در ایجاد پارکینسون چه نقشی دارند.
اگرچه هیچ علت مشخصی وجود ندارد ، اما تحقیقات گروههایی را شناسایی کرده است که به احتمال زیاد به این بیماری مبتلا می شوند. این شامل:
جنسیت: احتمال مبتلا شدن به پارکینسون در مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان است.
نژاد: سفیدپوستان بیش از آفریقایی آمریکایی ها و یا آسیایی ها به پارکینسون مبتلا می شوند.
سن: پارکینسون عموما در سنین ۵۰ تا ۶۰ سالگی ظاهر می شود. این بیماری فقط در ۵-۱۰ درصد موارد قبل از ۴۰ سالگی اتفاق می افتد.
سابقه خانوادگی: افرادی که دارای اعضای نزدیک خانواده با بیماری پارکینسون هستند نیز به احتمال زیاد به پارکینسون مبتلا می شوند.
سموم: قرار گرفتن در معرض برخی از سموم ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
آسیب به سر: افرادی که آسیب های سر را تجربه می کنند ممکن است به احتمال زیاد به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.
هر ساله ، محققان در تلاشند بفهمند که چرا مردم به پارکینسون مبتلا می شوند. درباره موارد کشف شده و موارد شناخته شده در مورد عوامل خطر پارکینسون بیشتر بدانید.
مراحل بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون یک بیماری پیشرونده است. این بدان معنی است که علائم این بیماری به طور معمول با گذشت زمان بدتر می شود. بسیاری از پزشکان از مقیاس Hoehn و Yahr برای طبقه بندی مراحل آن استفاده می کنند. این مقیاس علائم را به پنج مرحله تقسیم می کند و به ارائه دهندگان خدمات بهداشتی کمک می کند تا بدانند که علائم و نشانه های بیماری تا چه حد پیشرفته است.
مرحله ی ۱
مرحله ۱ پارکینسون خفیف ترین شکل است. این خیلی خفیف است ، در واقع ، ممکن است علائمی را مشاهده کنید که قابل توجه باشند. آنها ممکن است هنوز در زندگی و کارهای روزمره شما اختلال ایجاد نکنند. اگر علائمی دارید ، ممکن است در یک طرف بدن شما جدا باشد.
مرحله ۲
پیشرفت از مرحله ۱ به مرحله ۲ می تواند ماه ها یا حتی سالها طول بکشد. تجربه هر شخص متفاوت خواهد بود. در این مرحله متوسط ، ممکن است علائمی مانند:
- سفتی عضله
- لرزیدن
- تغییر در حالات صورت
- لرزیدن
سفتی عضلات می تواند کارهای روزمره را پیچیده کند و طولانی شدن مدت زمان انجام آنها را طولانی می کند. با این حال ، در این مرحله ، بعید است که مشکلات تعادلی را تجربه کنید. علائم امکان دارد در هر دو طرف بدن ظاهر شود. تغییرات در حالت ، نحوه راه رفتن و حالات صورت ممکن است بیشتر قابل توجه باشد.
مرحله ۳
در این مرحله میانی ، علائم به یک نقطه عطف تبدیل می شوند. اگرچه بعید است علائم جدیدی را تجربه کنید ، اما ممکن است بیشتر قابل توجه باشد. آنها همچنین ممکن است در همه کارهای روزمره شما دخالت کنند. حرکات به طور محسوسی کندتر است ، که سرعت فعالیت ها را کاهش می دهد. مسائل مربوط به تعادل نیز اهمیت بیشتری پیدا می کنند ، بنابراین سقوط بیشتر است
اما افراد مبتلا به مرحله ۳ پارکینسون معمولاً می توانند استقلال و فعالیت های کامل خود را بدون کمک زیاد حفظ کنند.
مرحله ۴
پیشرفت از مرحله ۳ به مرحله ۴ تغییرات قابل توجه و زیادی ایجاد می کند. در این مرحله ، ایستادن بدون واکر یا وسیله کمکی بسیار دشوار خواهد شد. واکنش ها و حرکات عضلانی نیز به طور قابل توجهی کند می شوند. زندگی به تنهایی می تواند ناامن ، احتمالاً خطرناک باشد.
مرحله ۵
در این مرحله پیشرفته ، علائم شدید کمک شبانه روزی را به یک ضرورت تبدیل می کنند. ایستادن دشوار خواهد بود ، اگر غیرممکن نباشد. به احتمال زیاد صندلی چرخدار مورد نیاز است. همچنین ، در این مرحله ، افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار گیجی ، توهم و توهم شوند. این عوارض بیماری می تواند در مراحل بعدی شروع شود. این رایج ترین سیستم مرحله بیماری پارکینسون است ، اما گاهی اوقات از سیستم های مرحله بندی جایگزین برای پارکینسون استفاده می شود.
تشخیص بیماری پارکینسون
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. تشخیص براساس سابقه سلامتی ، معاینه جسمی و عصبی و همچنین بررسی علائم و نشانه ها انجام می شود.
آزمایشات تصویربرداری ، مانند اسکن CAT یا MRI ، ممکن است برای رد سایر شرایط استفاده شود. همچنین ممکن است از اسکن حامل دوپامین (DAT) استفاده شود. در حالی که این آزمایشات پارکینسون را تأیید نمی کنند ، اما می توانند سایر موارد را رد کرده و از تشخیص پزشک حمایت کنند.
درمان های بیماری پارکینسون
درمان پارکینسون متکی بر ترکیبی از تغییر سبک زندگی ، داروها و روش های درمانی است. استراحت کافی ، ورزش و رژیم غذایی متعادل مهم است. گفتاردرمانی ، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند به بهبود ارتباطات و مراقبت از خود کمک کنند.
تقریباً در همه موارد ، دارو برای کنترل علائم مختلف سلامت جسمی و روانی مرتبط با بیماری مورد نیاز خواهد بود.
دارو هایی که برای بیماران پارکینسون مورد استفاده قرار می گیرند
تعدادی از داروهای مختلف می تواند برای درمان پارکینسون استفاده شود.
لوودوپا
لوودوپا رایج ترین روش درمان پارکینسون است. به جبران دوپامین کمک می کند. حدود ۷۵ درصد موارد به لوودوپا پاسخ می دهند ، اما همه علائم بهبود نمی یابند. لوودوپا عموما با کاربیدوپا تجویز می شود. کاربیدوپا تجزیه لوودوپا را کمی به تأخیر می اندازد که در دسترس بودن لوودوپا در سد خونی مغزی را افزایش می دهد.
آگونیست های دوپامین
آگونیست های دوپامین می توانند از عملکرد دوپامین در مغز تقلید کنند. اثربخشی آنها کمتر از لوودوپا است ، اما در صورت کمبود لوودوپا می توانند به عنوان داروهای پل مفید باشند. داروهای موجود در این کلاس شامل بروموکریپتین ، پرامیپکسول و روپینیرول است.
آنتی کولینرژیک ها
از داروهای آنتی کولینرژیک برای جلوگیری از سیستم عصبی پاراسمپاتیک استفاده می شود. آنها می توانند به سختی کمک کنند.
بنزتروپین (کوژنتین) و تری هکسی فنیدیل آنتی کولینرژیک هایی هستند که برای درمان پارکینسون استفاده می شوند.
آمانتادین (Symmetrel)
آمانتادین (Symmetrel) را می توان همراه با کاربیدوپا-لوودوپا استفاده کرد. این یک داروی مسدود کننده گلوتامات (NMDA) است. این دارو تسکین کوتاه مدت برای حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) است که می تواند از عوارض جانبی لوودوپا باشد.
جراحی پارکینسون
مداخلات جراحی مختص افرادی است که به دارو ، درمان و تغییر سبک زندگی پاسخ نمی دهند. برای درمان پارکینسون از دو نوع جراحی اصلی استفاده می شود:
- تحریک عمیق مغز
در طی تحریک عمیق مغز (DBS) ، جراحان الکترودها را در قسمتهای خاصی از مغز کاشتند. یک ژنراتور متصل به الکترودها برای کمک به کاهش علائم ، پالس هایی را ارسال می کند.
- درمان با پمپ
در ژانویه ۲۰۱۵ ، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) درمانی را با استفاده از پمپ به نام Duopa تصویب کرد.
پمپ ترکیبی از لوودوپا و کاربیدوپا را ارائه می دهد. برای استفاده از پمپ ، پزشک شما باید یک روش جراحی برای قرار دادن پمپ در نزدیکی روده کوچک انجام دهد.